جوانه‌زنی، فتوسنتز و رشد دو گونه هالوفیت پوکسنلیا دیستانس و آلوروپوس لیتورالیس تحت شرایط شوری و همزیستی آن‌ها با قارچ‌های میکوریز آربوسکول‌دار در شرایط طبیعی زیستگاه در دشت تبریز

دشت تبریز در شرق دریاچه ارومیه با شوری فزاینده ای مواجه است و گونه های هالوفیت در آن برای ثبات اکوسیستم و جلوگیری از فرسایش خاک اهمیت بیشتری نسبت به سابق پیدا کرده اند. در این بررسی دو گونه هالوفیت پوکسینلیا دیستانس (Puccinellia distans) و آلوروپوس لیتورالیس (Aeluropus littoralis) به عنوان عناصر مهم این پوشش گیاهی از نظر ارتباطات میکوریزی در شرایط طبیعی زیستگاه، جوانه زنی دانه ها، استقرار دانه رست و رشد در سطوح متفاوت شوری تا 500 میلی مولار سدیم کلرید مورد مطالعه قرار گرفتند. گونه های غالب قارچ میکوریز آربوسکول دار در ریزوسفر گیاه پوکسینلیادیستانس شامل گلوموس اینترارادیسز و گلوموس موسه آ بودند درحالیکه در ریزوسفر آلوروپوس لیتورالیس، علاوه بر دو گونه قارچی فوق، گلوموس اتونیکاتوم نیز غالب بود. ارتباطی بین تغییرات pH و EC خاک با جمعیت اسپور قارچ‌های میکوریزی و یا فراوانی همزیستی آنها با ریشه‌های این دو هالوفیت وجود نداشت. برخی شاخص های جوانه زنی در شوری 100 میلی مولار و برخی دیگر با شوری 200 میلی مولار نمک به صورت معنی دار کاهش یافت ولی شاخص های استقرار دانه رست تنها در شوری 200 میلی مولار و بیشتر کاهش نشان داد. در طی رشد در محیط هیدروپونیک، تولید ماده خشک در شوری 200 میلی مولار بیش از شاهد بود و بیشینه فتوسنتز و مقدار آب برگ ها در 100 میلی مولار نمک حاصل شد. نتایج نشان داد که ترویج کشت هر دو گونه می‌تواند در اصلاح بیولوژیک این خاک‌ها و جلوگیری از فرسایش و نیز استفاده به عنوان علوفه دام مورد توجه باشد.